Pachinko είναι το όνομα ενός παιχνιδιού που πρώτο ξεκίνησε στις αρχές των 90s και αναζωπυρώθηκε μετά το τέλους του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Το Pachinko είναι μια μηχανή που μοιάζει με φλιπεράκι. Χρησιμοποιεί μεταλλικούς βόλους οι οποίοι εκτοξεύονται από τον παίχτη χρησιμοποιώντας ένα μηχανισμό. Σκοπός του παιχνιδιού είναι οι βόλοι να μπουν στην κατάλληλη υποδοχή. Το παιχνίδι βασίζεται σε πόντους, περισσότεροι πόντοι ισοδυναμούν με καλύτερο σκορ.

«Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου». Με αυτή την έκφραση συνήθως κλείνουμε μία συζήτηση που έχει να κάνει με τον ψυχολογικό κόσμο του ανθρώπου. Κανείς δε γνωρίζει απόλυτα γιατί ο άνθρωπος λειτουργεί και συμπεριφέρεται με τον τρόπο που το κάνει και, ακόμα πιο δύσκολο είναι να καταλάβουν οι ψυχολόγοι και οι ψυχίατροι τι προκαλεί τις διάφορες ψυχικές ασθένειες. Για τον γιατρό Ichirou Irabu, όμως, αυτό δεν αποτελεί πρόβλημα. Το μόνο που (φαίνεται) να επιθυμεί, είναι να γιατρεύει τους ασθενείς του και αυτή είναι ουσιαστικά και η πλοκή του «Kuuchuu Buranko (空中ブランコ)».

Στο προηγούμενο άρθρο, αναφερθήκαμε σε αρκετές παράξενες λέξεις και φράσεις της Ιαπωνίας. Ε λοιπόν, σε αυτό θα αναφερθούμε σε άλλες τόσες! Το άρθρο «Παράξενες λέξεις και φράσεις της Ιαπωνίας! (Part 2)» είναι εδώ! Δε θα μακρηγορήσω, λοιπόν, και θα ξεκινήσω κατευθείαν.

Είναι διασκεδαστικές, αστείες, γλυκές, ταλαντούχες και ταυτόχρονα το μεγαλύτερο meme material μαζεμένο σε ένα γκρουπ. Οι Atarashii Gakko no Leaders πρόκειται για ένα νέο γκρουπ τεσσάρων κοριτσιών που προκάλεσαν μια έκρηξη στην ιαπωνική μουσική σκηνή. Ας «βουτήξουμε», λοιπόν, σε αυτό το νέο φαινόμενο της μουσικής σκηνής για να μάθουμε περισσότερα.

Όπως όλες οι χώρες του κόσμου, έτσι και η Ιαπωνία έχει τα δικά της κοινωνικά προβλήματα. Ένα από αυτά που ξεχωρίζουν, είναι ένα φαινόμενο που ονομάζεται Hikikomori. Ο όρος αναφέρεται τόσο στο φαινόμενο όσο και στα ίδια τα άτομα. Είναι η κατάσταση που βιώνουν πολλοί νέοι Ιάπωνες, κυρίως αγόρια, τα τελευταία χρόνια, κατά την οποία επιλέγουν να απομονωθούν τελείως από την κοινωνία, κλειδωμένοι στο δωμάτιό τους για μήνες (συγκεκριμένα κάποιος χαρακτηρίζεται ως Hikikomori αν παραμείνει μέσα στο σπίτι του για παραπάνω από 6 μήνες) και σταδιακά για χρόνια ολόκληρα. Τα άτομα αυτά βγαίνουν έξω σε πολύ σπάνιες περιπτώσεις, κυρίως για να πάνε στο κοντινότερο μαγαζί για να αγοράσουν φαγητό.

Όσοι είχαν ποτέ τους τριβή με το χώρο του κινηματογράφου θα έχουν λογικά ακουστά τον Akira Kurosawa, έναν από τους πιο γνωστούς - για να μην πω τον πιο γνωστό- Ιάπωνες σκηνοθέτες, και από τους πιο επιφανείς σκηνοθέτες παγκοσμίως. Πίσω από πολλές διάσημες ταινίες διαδραματιζόμενες στην περίοδο Edo, ο Kurosawa σκηνοθέτησε πολλές jidaigeki (時代劇) ταινίες (ταινίες με σαμουράι). Μία από αυτές είναι και το Rashomon (1950), το οποίο έφερε τον Kurosawa στο φως της δημοσιότητας και πλέον θεωρείται τόσο σημαντικό και πρωτοπόρο, που υπάρχει ολόκληρο φαινόμενο που φέρει το όνομά του.

Ένα από τα πιο περίεργα anime που τελείωσα πρόσφατα, ήταν το «Kaiba». Πρόκειται για μία αρκετά σουρεαλιστική σειρά, που αν και στην αρχή δε με ενθουσίασε, νιώθω πολύ τυχερή που τελικά δεν την παράτησα και αποφάσισα να την τελειώσω. Ας βγάλουμε, όμως, τα πρακτικά ζητήματα από τη μέση για να φτάσουμε στην ουσία.

Μία από τις anime ταινίες που άφησαν το στίγμα τους σε όλη τη βιομηχανία παραγωγής ταινιών, είτε στην Ιαπωνία είτε στο εξωτερικό ήταν, φυσικά, το Akira. Πρόκειται για μία ταινία μου μας φέρνει στο κοντινό για εμάς παρελθόν του 2019 (και ίσως μια χρονιά που θα θέλαμε να ξεχάσουμε), αλλά μακρινό μέλλον για την ταινία, καθώς η παραγωγή της έγινε μόλις το 1988. Παρ’ όλα αυτά, κατάφερε να μείνει επίκαιρη όλα αυτά τα χρόνια και μάλιστα να…προβλέψει και το μέλλον! Γι’ αυτό δέστε τις ζώνες σας ή μάλλον, φορέστε τα κράνη σας και ας ξεκινήσουμε το ταξίδι στον κόσμο και τα μυστικά του Akira.